Od 16 sierpnia do 30 września w Gminnym Ośrodku Kultury w Lubichowie będzie można oglądać wystawę prac rzeźbiarza ludowego Alojzego Stawowego z Bietowa. W dniu 16 sierpnia o godzinie 15:00 wystawę zainauguruje msza święta w kościele św. Jakuba Apostoła Starszego w Lubichowie. Ok. 16:15 w miejscowym GOK-u odbędzie się krótka część artystyczna przygotowana przez “Lubichowskie Kociewiaki”. Odbędzie się również dyskusja oraz wspomnienia o bohaterze.
Pan Alojzy Stawowy nie był rodowitym Kociewiakiem. Urodził się 18 maja 1904 roku w Żelazkowie koło Gniezna. Na Kociewie przybył w 1920 roku. Tu poznał swą przyszłą żonę, Bronisławę, z którą przeżył 60 lat. Rzeźbiarstwem zainteresował się jeszcze przed wojną. Początkowo były to postacie historyczne, jak Kościuszko, Pułaski, Haller. Dopiero pod wpływem Wojewódzkiego Domu Twórczości Ludowej około 1956 roku zainteresował się tematyką z życia wsi. Jego rzeźby miały poprawne proporcje. Wręcz nienawidził wykonanych niestarannie postaci.
Jego pracownia w Bietowie była prawdziwym przytuliskiem dla artystycznej duszy. Na ścianach dyplomy uznania, na półkach rzeźby, te najnowsze i te pokryte patyną czasu. Stół stolarski, mnóstwo narzędzi i wszechobecny zapach lipowego drewna. Przebywał w pracowni wiele godzin dziennie, mozoląc się z lipowym klockiem.
Pan Stawowy brał często udział w konkursach i wystawach sztuki ludowej. Mizernie wyglądały moje prymitywne rzeźby obok dojrzałych prac pana Alojzego Stawowego na wystawie w Starogardzie w roku 1961. Ale byłem dumny, że stały właśnie obok jego rzeźb. W konkursie Pamiątkarstwo ludowe w Gdańsku w 1959 roku otrzymał wyróżnienie. W 1972 roku wyróżniono jego prace w konkursie Rzeźba ludowa Polski Północnej. Na ogłoszonym przez Wojewódzki Dom Kultury konkursie Sztuka ludowa Pomorza Gdańskiego w 1976 roku otrzymał I nagrodę. To tylko niektóre konkursy, w jakich brał udział. Od 1960 roku rzeźby Stawowego eksponowane były na wszystkich wystawach sztuki ludowej organizowanych przez WDK w kraju i za granicą: 1972 – Rostock (NRD), 1978 – Mielnik (Czechosłowacja), 1979 – Pécs (Węgry), 1983 – Rovaniemi, Pori i Turku (Finlandia). Jego rzeźby znajdują się w licznych muzeach etnograficznych w kraju oraz kolekcjach prywatnych.
foto/ Fundacja OKO-lice Kultury